donderdag 24 december 2009

El Bolson - Puerto Puyuhuapi (Chili)

Voor we El Boson verlaten willen we nog een fikse wandeling maken. De keuze valt op een beklimming naar het "bosque talado", waar men na een bosbrand van de overgebleven boomstammen beelden heeft gemaakt. Puffen, zweten en afzien, maar het uitzicht beloont onze moeite. Sandra raakt oververhit en haakt af aan de mirador, maar ik wil de beelden zien en daar zullen de laatste paar kilometer me niet van weerhouden.
Verder langs onze route bezoeken we de estancia "Leleque" (eigendom van Benetton?) met een museum over de oorspronkelijke bewoners van de regio en hun eerste contacten met immigranten. Zelf Butch Cassidy en The Sundance Kid kwamen begin 1900 in deze streek een tijdje onderduiken.
Het is eerst wel een half uurtje wachten in de "boliche", de vroegere winkel, bar en restaurant, want er is een stroompanne.
Onze route gaat verder door het natuurpark "Los Alerces", meren, bossen en bergen, hier kunnen we het wel een tijdje uithouden.
Bij het terugkeren van een kanotocht hebben we wind mee, en zijn zo enthousiast dat we bijna onze slaapplaats voorbijvaren.
In deze streek groeien ook de "Arayanes", zeldzame bomen met een kaneelkleurige bast.
Esquel is het laatste stadje voor de grensovergang. Een bezoek dringt zich op want hier kan je "La Trochita", de stoomtrein van de Patagonian express, uit 1922 zien. Met weliswaar wagons van Belgische makelij.
Vlak voor de grens nog een bezoek aan een forellenkwekerij, aan ons vallen meer de grote soort ijsvogels op die hun dagelijkse portie vis komen verorberen.
Camping "Puerto Cipres" op 5 km van de Chileense grens is de laatste stopplaats.
We willen ons wat voorzien op de grensovergang. Er mogen namelijk geen verse produkten of andere zaken van plantaardige of dierlijke oorsprong over de grens. Natuurlijk zijn we niet van plan ons huisvlijt, een paar zelfgemaakte dingen uit hout en bamboe, geitenwol en andere souveniers van vorige reizen af te staan. Dus op zoek naar geheime bergplaatsen in de camper.
De 2 jonge gasten die de camping klaarmaken voor het seizoen laten ons s'avonds alleen achter.
Ze vertrekken nog naar de stad tot morgen. De volgende paar dagen zien we echter niemand meer terug en behelpen ons zelf door vuur te maken onder de tonnen die dienen als waterverwarmer. Als we verder rijden zijn wel zo vriendelijk het staangeld onder de deur te schuiven. Kwestie van onze nationale eer wat hoog te houden.
De grensovergang verloopt heel vlot. We houden ons een beetje van den domme en de vriendelijke controleurs nemen enkel een pakje weense worstjes en salami in beslag, ter vernietiging(sinds wanneer zit daar nog (vers)vlees in?).
Verder meer intresse dan controle.
In Futaleufu(grote rivier), erg gekend bij wildwatersporters, op zoek naar een bankautomaat en verse salami.
Het gaat door "koud regenwoud", wisten zelf niet dat zoiets bestond. Weelderige begroeiing, maar op veel plaatsen staan en liggen dode bomen, als zwartgeblakerde skeletten. Een ravage die de kolonisten aanrichten om weiland vrij te maken voor hun vee. Het moet hard en eenzaam leven zijn hier temidden van deze mooie landschappen. Veel werk moet nog op de oude manier gebeuren, zoals het ontginnen van de bossen.
Vanaf hier beginnen voor ons ongeveer 400km ripio langsheen de "Carretera Austral", dit deel van Chili is door deze baan nog maar sinds eind 1970, begin 1980 ontsloten.
We houden nu halt in Puerto Puyuhuapi, aan een diepe inham van een fjord. Het regent hier haast dagelijks, wat hier heel normaal is(gemiddeld 2000mm per jaar). Maar tijdens een opklaring verkennen we de omgeving en zien in de fjord dolfijnen buitelen!
Hopelijk morgen wat beter weer, dan staat een bezoek aan de "Ventisquero Colgante"op het programma. Niets te maken met tandpasta, wel een hangende gletsjer.
Maar daarover volgend jaar meer.










donderdag 17 december 2009

Wensen

Druk bezig. En nee, deze plankjes zij niet voor een nieuwe kerststal...

Maar van hier onderweg,

willen we toch zeker even de tijd nemen om iedereen een gelukkig 2010 toe te wensen.

donderdag 10 december 2009

Malargue - El Bolson

Alles wat hier te bezoeken is ,of het nu een vulkaanlandschap, een lagune of grotten zijn ,moet met georganiseerde uitstappen of gidsen gebeuren. Na het bezoek aan de grot begrijpen we een beetje waarom. Natuurlijk gaat het om geld, toerisme is commercie, maar ook om de bescherming. De grot die we bezoeken is leuk omdat je er mag inkruipen, alles van kortbij zien en aanraken. Maar bijna alle druipstenen en formaties zijn stuk of beschadigd. Dit omdat alles tot een paar jaar geleden vrij te bezoeken was en de mensen geen enkel respect hebben getoond, dus zijn er nu omheiningen, regels en wetten. We hadden gedacht en gehoopt hier een meer ongerept land aan te treffen.




Terug op de camping maken we kennis met een Bretoens koppel met hun 3 dochters, ze reizen met een oude nissan 4X4 met daktent.




Later komt er ook een Duitser toe die hier al 6 jaar rondtoert met zijn landrover. De volgende dag nog Zwitsers met de fiets en een Frans koppeltje te voet. Van alle soorten.
We volgen verder de ruta 40, en op dit stuk laat ze haar (zaag)tanden zien.(in't spaans geen washboard of golfplaat maar serrucho, zaagtanden)
Dit stuk is S.M., een marteling maar tegelijk ook een hoogtepunt. De landschappen zijn...
Het heeft ook zijn voordeel als je traag moet rijden, alle tijd om te kijken, en als ik zeg traag dan bedoel ik een kleine 20km/uur. Na ongeveer 180km bereiken we doodop gloednieuw, biljardglad asfalt, maar geen kat te zien. Want deze baan gaat enkel naar waar wij vandaan komen.
We rijden verder met het besef hoe luxueus asfalt is.
In Andacollo bellen we Ruben en Eli, die we in Monte Hermoso leerde kennen. Even later staan ze bij ons en rijden ons voor tot bij hun 2 mooie chalets in de bergen. We blijven hier een paar dagen tot onze kop vol zit van de landschappen, de stilte en ook het veel Spaans gebabbel. Ze geven ons nogmaals reistips en routes mee. Bij het afscheid bedanken we Ruben en Eli hartelijk voor hun gastvrijheid, tips en de lekkere kip op de assado. We zullen zeker nog van elkaar horen.


In Chos Malal stoppen we voor boodshappen en ontmoeten er nog meer reizigers, een Deens gezin met zoon en dochter die reizen in een landrover met 4X4 aanhangwagen, een Duits koppel met een truck, 2 Nederlandse koppels in een hymer camper en later nog een Canadees koppel met de moto ( http://www.2uprtw.com/ ) Iedereen is het er mee eens dat het laatste stuk van de ruta 40 moordend was.
Hier zien we ook de transhumancia, de gaucho's brengen de kuddes van de winter- naar de zomerweiden. Een mooi schouwspel.


Van hieruit verlaten we op aanraden van Ruben en Eli de ruta 40 en rijden rond de Lago Aluminé. Sandra mag ook eens rijden, dan kan ik naar de lawaaitjes van de camper luisteren en een klusjeslijst maken. De landschappen worden steeds groener.

Hier zijn mooie plaatsen om vrij te kamperen.


Junin de los Andes, met vlakbij de vulkaan Lanin 3776meter maar te veel wind dus spijtig genoeg niet in het natuurpark maar een overnachting langs de straat in het dorp.
Van hieruit naar San Martin de los Andes, erg toeristisch, met Zwitserse look, alles in hout en natuursteen. Maar wat wil je met zo een ligging aan de rand van een meer met rondom besneeuwde bergtoppen.


Van hieruit volgen we de route van de 7 meren, waaraan spijtig genoeg volop werkzaamheden aan de gang zijn. Binnen X tijd zal dit allemaal asfalt zijn. Aan de Lago Falkner vinden we een camping aan de rand van het meer, de wind is niet te sterk en komt uit de goede richting...


In deze landschappen raak je niet ver, achter elke bocht is er iets moois te zien.
Bordjes met daarop "camping agreste" trekken onze aandacht, we volgen ze en dit blijkt een plattelandscamping zonder (stroom)voorzieningen te zijn. Maar de ligging, godverlaten in de bossen, aan de rand van een meer. Ons besluit: in het paradijs is geen stroom.
De uitbater is hier geboren en getogen en wil hier voor geen geld weg. Zijn gezin woont in de stad. Maar in het paradijs moet toch wat gewerkt worden en we schrappen een paar klusjes van onze lijst.
In Bariloche staat op een heuvel een hotel met golf en kamers van meer dan 500USdollar per nacht.

Wij staan onderaan de heuvel op de parking van de haven. Gratis.
Prachtig weer, dus op daguitstap met de cano op de Lago Nahuel Huapi.


Het fototoestel heef ons in de steek gelaten, gelukkig was de sint in de buurt en heeft die ons van nieuw grief voorzien. Hij bracht ook wat vijzen en kuisgrief om de camper een beurt te geven. Zo reizen is toch wat anders dan in het zuiden overwinteren.
Nu zijn we in El Bolson beland en kunnen we fris en monter verder zuidwaarts.
Het weerbericht ziet er voor ginderonder nog niet fameus uit, we zien wel hoe we daar een mouw aan passen...














donderdag 19 november 2009

Cafayate - Malargüe











Vanuit Cafayate maken we een rondrit door de "Quebrada de las conchas", de kloof van de schelpen. Er zijn rotsformaties die van iemand met de nodige fantasie (of alcohol zegt ons een Argentijn) namen gekregen hebben. Zoals de kikker , keel van de duivel ,de kastelen ,... vooral mooie zichten.
Foto 1
We rijden zuidwaards via de legendarische ruta 40 , die volgt de voet van de Andes van haast helemaal in het noorden tot onderaan in het zuiden. In Santa Florentina zoeken we een camping, want van al het rammelen op de pistes komen de keuken- en badkamerkast van de wand weg. Tijd voor wat verstevigingswerken. Het is weekend en hier in Argentinië wil dat zeggen dat de mensen massaal naar de camping trekken om er assado te doen. Uit elke auto komt een ander muziekje. Gezellig sfeertje of lawaaierige drukte? Dat hangt er van af wie het gadeslaat. Ze komen enkel tijdens de dag dus s'avonds staan we terug alleen. Miguel, die in Chilesito, hier vlakbij woont ,wist me te vertellen van een verlaten goudmijn en kabellift. Ik beklim de heuvel en krijg als beloning een prachtig uitzicht en zie alle materiaal hier door de Engelsen achtergelaten.
Foto 2
Het zijn nog steeds serieuze afstanden die we bollen, maar de landschappen maken veel goed in deze streek. We gaan over de "cuesta de Miranda" een bergpas in ripio, maar deze valt goed mee. We zitten helemaal onder het rood stof, maar hebben weer machtige vergezichten gezien.
Foto 3
Nu staan er een paar natuurparken op de menu, nl. Talampaya en Ischigualasto. In Talampaya zijn petrogliefen, de fauna en flora en ook terug rotsfomaties in van alle vormen te zien. Er zijn een van de 3 wijzen op zijn kameel, een monnik, een fles, ...
Foto 4
Foto 5
Als we aankomen in het park zien we de camper van Hans en Irene(van op het schip) staan. We wisselen wat ervaringen uit en daaruit blijkt dat zij al zowat heel Argentinië,en Chili "rondgevlogen" zijn, en wij dachten dat we snel gingen! Deze parken hebben een eigen"camping" dus overnachten we hier. Als we verder rijden naar Valle de la luna, nemen we 2 andere campeerders mee. Daniel en Romina zijn een jong koppeltje uit Rioja, een paar 100km hier vandaan en zijn voor de eerste maal aan het camperen. Valle de la luna bezoek je met je eigen voertuig dus gaan we met zijn 4en met de camper. We zien buitenaards mooie landschappen, en het is ook op deze plaats dat de oudste overblijfselen van dino's zijn teruggevonden. Foto 6
Ook hier weer rotsen in de vorm van onder meer een duikboot, maar als we bij de rots op de foto aankomen vraag ik wat een "hongo" is. Romina begint een gecompliceerde uitleg dat het geen mineraal is maar ook geen plant, dat het uit de grond komt,... tot mijn eurotje valt en ik zeg "champignon" en dat blijkt ook nog het perfect spaans woord te zijn voor wat deze rots voorsteld. En Romina was zo fier dat ze op hotelschool Franse termen leerde!Na de rondrit nemen we afscheid van Daniel en Romina en de volgende morgen ook van Hans en Irene want nu gaan we tegenovergestelde richtingen uit.Via Valle fertil gaan we naar San Juan. Onderweg bezoeken we "La difunta Correa" een bedevaartsoord. Tijdens de oorlog van 1840 trok Correa op zoek naar haar geliefde, maar al snel geraakte ze door haar voorraad heen en stierf van honger en dorst. Enkele dagen later werd haar lichaam ontdekt. De baby die ze meedroeg overleefde want die dronk nog steeds bij zijn overleden moeder.Volgens het volksgeloof beschikt ze over mirakuleuze krachten en massa's mensen komen hier bedanken om verkregen gunsten. Overal in Argentinië zie je langs de weg "kapelletjes" met rode linten en vaak ook een berg flessen water. Dit om te voorkomen dat nog iemend zou omkomen van dorst. We kopen ons een mooi rood lintje met daarop "Gracias difunta Correa - protege mi fiat" dus vanaf nu kan er met de camper toch niks meer mis gaan.
Foto 7
In San Juan gaan we buiten het stad op camping met de bedoeling een rustig weekend ddor te brengen. De plaatselijke jeugd denkt er anders over en doet een lawaaierig nachtje door.We bezoeken de wijnkelder en het museum van Santiago Graffigna. "Estar entre San Juan y Mendoza" wil niet voor niets zeggen dronken zijn.Mendoza valt ons op het eerste zicht echter wat tegen en we rijden de bergen in om aan het stuwmeer van Potrerillos te staan.
Foto 8
Van hieruit gaan we de bergpas naar de Aconcagua verkennen. De "stenen wachter"(letterlijk uit het Quechua) van de Inca's met zijn 6959 meter de hoogste top van het Amerikaanse continent. Spijtig genoeg , zoals wel meer gebeurd met reuzen, zit de stenen wachter met zijn hoofd in de wolken.
Foto 9
We beslissen Mendoza een 2e kans te geven en wandelen uiteindelijk een hele dag door de stad met bomen langs de straten en mooie pleinen en parken.In San Rafael rijden we de Valle Grande in en staan terug aan een stuwmeer. De kano is echter nog niet van het dak geweest, er staat hier meestal een strakke wind.Dan terug de bergen in naar Los Molles, een klein skioord, om deze keer een echt rustig maar sportief(wandelen) weekend door te brengen. Van al het loslopend vee hebben we niet veel last.Onderweg hier naartoe kwamen we een Gaucho bedevaart tegen. Zij leggen de 180 km naar Malargüe te paard af.
Foto 10
Op maandag zijn we daar ook, het is optocht in de stad en we zien de mensen van de bedevaart terug. s'Avonds is het Gaucho festival. Deze jongens ontstressen door hun behendigheid te paard te demonstreren met slaloms en rodeo. Er is veel volk, en de meeste in typische klederdracht, live muziek en vooral veel stof en het nodige vocht om dat dan weer door te spoelen.
Foto 11
Gaucho's zijn veel meer dan folklore, ze houden hardnekkig hun nog levende traditie in stand.
Nu wil Sandra op bezoek bij haar vriendinnen en dus gaan we op daguitstap naar de "caverna de las brujas".
Meer hierover als we terug bovengronds zijn.












donderdag 29 oktober 2009

Van Valdes tot Cafayate









Het volledige schiereiland Valdes is een natuurreservaat. En is gekend als kraamkliniek voor pinguins ,zeeolifanten en zuidkaper walvissen. Het sluit langs elke kant een baai in ,die over ideale omstandigheden beschikt. We rijden van Puerto Madryn via onverharde weg ,want volgens de dame van het infokantoor zijn er werken aan de grote baan. Het asfalt rukt overal op (ons niet gelaten). Want eens van de hoofdwegen af zijn de meeste wegen ripio (verhard steenslag) Sommige goed , de andere minder. Vooral de wasborden of golfplaten zijn verre van ideaal, gans ons huishouden rammelt door elkaar.
We hebben geluk aan een van de eerste stranden zien we ook meteen onze eerste walvissen. Ongeloofelijk dat zulke kolossen (zo groot als een autobus en 3 keer zo zwaar) zo dicht bij het strand rondluieren. Vaak zijn het moeders met hun kalf.
Aan playa de Pardelas is het goed vrij staan, we staan er dan ook niet alleen. Als we s'avonds in bed liggen horen we de walvissen nog ademen(het lijkt weleen heteluchtballon).
We doen ook goed verder met onze inburgeringscursus, en met glans want we kregen hiervoor zelf een medaille. Ze is stervormig en zit onderaan de voorruit en heeft ongeveer de maat van een stuk van 2 euro.(even carglass bellen?) Dat deze banen niet onze beste reisgezellen zullen worden blijkt ook de volgende dag. Het heeft licht geregend ,dus geen stof deze keer, wel een laagje modder , dat zich overal op vast zet. Blijkbaar ook in de achterremmen, want de handrem doet het niet meer. Bij nader onderzoek blijkt het niet erg en als we verder rijden valt alles er terug uit en is het probleem vanzelf opgelost.
Buiten de zeeolifanten met hun jongen en de pinguins op hun nesten , zien we bij het doorkruisen van de pampa ook nandoes(soort kleine struisvogel), guanacos(neefje van de lama), viscachos (soort grote hazen)en armadillos(gordeldier).
We gaan terug overnachten aan het strand van Pardelas en de volgende ochtend is het mooi en windstil weer. De walvissen zitten vlakbij het strand en ze zwemmen vlak onder de stenen plateaus die uitsteken in zee.
We vragen aan een meisjevan een Franse familie (ouders met hun 3 dochters) om een foto van ons te maken met de "reizende T-shirts"en een walvis op de achtergrond. Nadien leggen we de bedoeling uit en ze beloven ons de T-shirts verder te laten reizen.
We rijden weer verder en willen wat voor ons huisje zorgen, dus laten we het onderaan helemaal schoonspuiten , een avontuur op zich.
Van onze online mechanieker krijgen we alle technische info om de remmen nog is dubbel na te kijken. Wat een service, alles dik in orde.
Iedereen zegt ons en we voelen het zelf ook , dat het nog te vroeg is voor het diepe zuiden.
We trekken dus weer noordwaarts via Rio Colorado en Santa Rosa. We raken steeds aan de praat met geintereseerde Argentijnen. Die staan ons steeds bij met raad en daad voor onze verdere reis.We krijgen van Claudio zelf reisgidsen en een telefoonnummer voor in geval van nood. Het gaat verder via Rio Cuarto naar Villa General Belgrano. Dit is een Duits dorp , er is hier vorige week zelf een bierfest geweest.
We rijden weer verder en ongeloofelijk maar we kruisen Chris en Sylvia, de motards van op de boot. Samen rijden we terug naar een camping en doen de verhalen van de voorbije weken.
s'Morgens een triest afscheid , het is grijs en het miezelt.
We geraken weer niet ver , enkele kilometers verder komt de zon er door en we gaan naar het bergdorpje La Cumbrecita voor een wandeling. We zijn een halve dag op wandel met een koppel Argentijnen . Als we in het dorpje terugkomen zitten Chris en Sylvia daar ook! s'Avonds een veel beter afscheid, zon , mooi landschap, thee met gebak, meer moet dat niet zijn.
Het gaat verder door de bergen, zien spijtig genoeg geen condors in El Condor.
In Nono (zw van Cordoba) overnachten we op de parking van een museum. Te veel om op te noemen , kijk zelf maar eens. ( http://www.museorocsen.org/ )
We trekken nog een beetje noordwaards , alhoewel het hier al meer dan warm genoeg is (wel in de 30 gr).Via Villa Carlos Paz komen we in Jesus Maria iets boven Cordoba.
Op internet vonden we de camping van Virginia en haar gezin. Virginia kwam hier als kind een goeie 30 jaar geleden met haar familie uit Belgie naartoe. Virginia spreekt nog goed Frans , dat is ook welgemakkelijk. Carlos zegt dat men hem de "koning van de assado" noemt en nodigt ons uit dat te testen. Dat valt ons heel goed mee.
Nog een laatste stap noordwaarts , via Frias naar Cafayate(nw van San Miguel de Tucuman) Hier zitten we al serieus de bergen in, grote verschillen van begroeiing , van bijna tropisch naar aride berglandschappen met enkel zuilcactussen. In deze streek zijn ook menhirs en indiaans ruines te bezoeken.
Cafayate is dan weer bekend om zijn wijn, de rest van het verhaal zal dus voor een andere keer zijn!

maandag 12 oktober 2009

De eerste stappen











In Buenos Aires bezoeken we onder meer de enorme avenida 9 de Julio van 125 meter breed en de obelisk.
Foto 1
De begraafplaats van Recoleta met onder andere het graf van Evita. De plaza de Mayo met het roze presidentieel paleis. De Bombonera , het voetbalstadion (Maradonna) en natuurlijk El Caminito , met zijn terrasjes en tangodansers , in de wijk van La Boca.
Foto 2
Regelmatig wijzen politiemannen en zelf burgers er ons op , niet naar een bepaalde richting te gaan wegens niet zo veilig. We hebben ook al de hele tijd het chaotisch verkeer in de gaten , hoe komen we hier uit?
Het valt uiteindelijk enorm mee , als we beginnen te rijden zijn we op een wip en een gauw de stad uit.
We stoppen in Chascomus aan een lagune. We gaan op camping en denken een leker lange douche te nemen maar het water is koud. Als ik de electriciteit wil aansluiten komt er een pony aan mijn broek en kabel knabbelen. Een hele beestenboel hier op de camping , er lopen ook nog een koe , een reetje , bokken , honden en varkens , en zelf een paar wilde vosjes komen kijken of er niets te verdienen valt.Maar de mensen zijn allervriendelijkst en behulpzaam.
De prijzen vallen ons wat tegen , hetgeen we in reisgidsen en internetsites hadden gevonden mag minstens X 1,5.
We trekken verder zuidwaards langs de kust tot in Ostende. De camping daar ziet er verlaten uit en we besluiten dan maar vrij te gaan staan en vinden ons geluk op een parking van een gesloten restaurant langs het strand.
Foto 3
Tijdens een wandeling zien we onze eerste 2 kolibries , te snel echter voor de fotograaf. We zien nog allerhande ons onbekende dieren , de natuur blijft ons verwonderen , want zelf de zon draait hier andersom!
Via een tussenstop in Necochea belanden we in Monte Hermoso , hier is het verboden vrij te staan. De camping die we vinden blijkt van een Duitser te zijn. Als we de volgende dag terugkomen van een wandeling , mogen we mee aanschuiven voor de asado (bbq). Ik krijg van Anthon(-io) de verantwoordelijkheid over de wijn. De hendel om de wijn uit te schenken was de versnellingspook van zijn Gran Torino.
Foto 4
Antonio is als sinds 1951 in Argentinië , samen met Mathilde (van Oostenrijkse afkomst) baten ze hier al 25 jaar deze camping uit. Ze kunnen met hun verhalen gerust een paar boeken vullen.
Ruben en zijn vrouw(Argentijnen ,rechts op de foto) komen hier al van in het begin camperen , en van hen krijgen we veel info over Argentinië. Hierdoor zullen we waarschijnlijk onze reisroute wat aanpassen.Ze lachen met de 700km die we afgelegd hebben , dat rijden zij als weekendbezoek naar familie of vrienden. We zullen onze reisstijl moeten aanpassen , dus vroeger opstaan en meer kilometers vreten. De afstanden en landschappen zijn hier enorm , het lijken de Belgische polders wel maar dan meer dan 1000km lang.
We leren ook Maté (een soort kruidenthee) drinken. Niet slecht dus met onze inburgering , want bijna iedereen loopt hier met zijn thermos warm water en zijn maté over't straat.
We trekken verder via Las Grutas tot in Puerto Madrin. Van hieruit gaan we naar het schiereiland Valdes om de volgende dagen de zeefauna wat nader gade te slaan ,maar daarover volgende keer weer meer.

woensdag 30 september 2009

De volgende stop is Dakar , daar gaan we een stadswandeling maken , en aangezien wij een stadsplan hebben volgen ons nog 3 koppels. Het zijn geen gemakkelijke klanten om te gidsen, ze willen niet naar het museum en na een paar keer aangeklampt te zijn door verkopers , willen ze ook al niet meer naar de markt.(maar ja ,als je met een 3/4broek en een supermanpet rondloopt,…) Dan maar op een toeristenterras een pint gaan drinken en terug naar het schip.
Voor de volgende havens krijgen we van de kapitein de raad niet van boord te gaan. Eerlijk gezegd we hebben ons geen moment verveeld. De mierennesten die de havens van Banjul , Conakry en Freetown zijn , kunnen we van op het dek uit de hoogte goed gadeslaan.
Je komt ogen te kort , je ziet van alles verdwijnen. Een boot lost diepvriesvis , en dan zie je werkmannen met hun vest en broek vol diepvriesvis verdwijnen,… gelukkig is het hier warm. Als ze dan toch betrapt worden geven ze gewoon de buit terug en gaan wat verder weer aan de slag. In Banjul kopen de kapitein en de kok een lading verse vis , een roestige kruiwagen vol. Deze komt de volgende dagen op de menu.


Op een chinees schip zien we een betere oplossing , op het dek loopt een varken , dat eet al de afval op en nadien lekker vers varkensvlees ?
Dan volgt de grote oversteek. Dus hebben we een zee van tijd om het schip nog nader te verkennen. Een bezoek aan het machineruim leert ons dat de niet zo zuinige 8 cylinder en de 4 generatoren gemiddeld 75000 liter per 24 uur verbruiken!
We mogen ook op de brug , hier is het tenminste rustig en veel stiller en minder warm.
Op de foto met een Italiaans kadet en een Philipijnse stuurman.

We zien ook nog hamerhaaien , walvissen en roggen.
Na de oneindigheid van de oceaan ,waarop je volledige dagen geen teken van leven ziet , komen we aan in Suape , dit stond niet op de planning. We gaan met de bus naar het dichts bijgelegen stadje Cabo. De kennismaking met Brazilie is erg druk en lawaaierig ,maar wel aangenaam.
In Salvador de Bahia krijgen we niet veel tijd , pas na het avondeten kunnen we eventjes aan land , net genoeg om een indruk te krijgen van deze stad.
Geen geluk , in Rio komen we weer s’avonds aan , maar mogen we langer weg blijven. Samen met Chris en Sylvia gaan we naar het strand van Copacabana om op de promenade te flaneren en een pint te drinken. De volgende ochtend tijdens het vertrek maken we op het dek foto’s van elkaar.

We krijgen van Chris en Sylvia 2 T-shirts(zie foto) , deze komen uit de V.S. en zijn in Zwitserland bij hun beland. Nu moeten wij er op een mooie plek een foto mee maken en ze aan andere reizigers doorgeven zodat ze de wereld rond reizen. Dus : we are on a mission!
Geen geluk met de aanlegplaatsen. In Santos is het zondag en het regent. Het kan ons toch niet tegenhouden om de oude stad met zijn koffiebeursgebouw , mooi stationnetje en oude tram te bezoeken.
Montevideo is beter , hier hebben we de hele middag om de stad en het gaucho museum te bezoeken. Het mocht gerust wat langer duren.
De volgende dag varen we verder de River op , ongelofelijk dat zo een groot schip op zo een smalle rivier kan.

In Zarate kunnen we een hele dag op stap , we trekken er terug met Chris en Sylvia (onze vaste uitstap-partners) op uit.
En dan Buenos Aires ! Op een wip staan we buiten de haven. Nog een vluchtig afscheid van de medereizigers en dan op zoek naar een staanplaats.
We vinden deze op de parking van de ferry naar Uruguay. Er staan ook de reisleiders van Seabridge en de volgende dag komt er een Frans koppel naast ons staan.

We bezoeken de stad en zoeken een verzekering voor de camper.
Het weer valt eerst niet mee want er komt een koudegolf voorbij maar ondertussen is het weer beter.
In de terminal van de Ferry blijkt Wifi te zijn , vandaar…