vrijdag 15 januari 2010

Puerto Puyuhuapi (Chili) - El Calafate (Argentina)

En inderdaad, het weer wil mee. De zon komt door de wolken. Je kan de gletsjer al van onderaan op de parking zien, maar een fikse wandeling brengt je naar een hoger gelegen uitkijkpunt. Het pad slingert door het regenwoud, zoveel groen in al zijn vormen hebben we al een tijdje niet meer gezien.
Het uitzicht op de gletsjer is de kers op de taart. Af en toe dondert een stuk ijs op de rotsen eronder en spat als poeder uiteen. Als we onze dosis ijsgeweld binnen hebben laten we ons terug afzakken naar de camper. Beneden gekomen is de gletsjer verdwenen in de wolken… Het begint weer te miezelen en de wolken zakken, we moeten de "Queulat" bergpas over, met steeds slechtere baan, grotere stenen en uitgesleten haarspeldbochten. Sandra houdt zich stevig vast dus kan ze er geen scherpe foto's van maken. Maar ons "camionetteke" brengt ons zonder al te veel moeite boven. Spijtig genoeg valt er met dit weer van het mooie landschap niet veel te genieten.

Bij het binnenrijden van Puerto Cisnes kruisen we de Bretoenen die we in Malarguë ontmoeten, ze staan samen met andere Fransen wat verder op een camping. We spreken af wat later ook naar daar te komen, het is namelijk 24/12 dus, we denken hoe meer zielen, hoe meer…

Bij het doen van wat inkopen in het dorp ontmoeten we Brigitte, een Belgische uit Charleroi die al 25jaar in Bolivië woont. Bij een aperitief maken we ook kennis met haar 3 (volwassen) kinderen. Ze zijn samen op "roadtrip" naar "hun vuurland".

Spijtig genoeg moeten we voor het donker is voort, anders is de weg naar de camping wat gevaarlijk.

Daar aangekomen lijkt van de "vreugd" niet veel te merken. We voelen ons wat 5e wiel aan de wagen, de Franse bende van 4 koppels en 7 kinderen (op reis in 4X4 voertuigen), lijken wat depri. Ver van huis met kerst? Het slecht weer? De slechte baan? Hun gerief vochtig en klam?

Ze hebben een hutje gehuurd om hun spullen te drogen en de kinderen wat ruimte te geven.

Ze proberen met het zingen van wat kerstliederen vergeefs de bedrukte sfeer wat te verbeteren.

De volgende morgen maken wij (de luxereizigers) ons gezwind uit de voeten in ons ruim en droog rijdend huis. En wat verderop breekt zelf de zon door en verdrijven de bloeiende lupines het laatste beetje "sfeer" van gisteravond.

Het weer is wel wat spelbreker hier in Chili, alle wolken blijven aan deze kant van de Andes hangen. Eigenlijk willen we rond Lago Buenos Aires terug Argentinië binnen, maar als we door de ravijn van de "Cuesta del Diablo" (bergpas van de Duivel) willen begint het zowaar te…

Geen sneeuwkettingen mee, dus geen overbodige risico's nemen. Rechtsomkeert en dan maar via de "Paso Huemules" (huemul=soort ree) . Sandra maakt nog een paar foto's van het sneeuwlandschap en een paar dagen later, bij het bekijken ervan op de computer, blijkt er een huemul op een van de foto's te staan!!!

Een paar uur na de Chileense sneeuw staan we terug in de Argentijnse, droge, stoffige maar zonnige pampa. Het contrast kan niet groter zijn. Het is ondertussen 31/12 veel verder "van de wereld" dan in estancia Angostura kan je niet zijn. Maar ze is prachtig gelegen, in een groene vallei met een riviertje, als een oase in de woestijn.

Als Sandra wat gaat wandelen word ze echter herhaaldelijk aangevallen! Gelukkig heeft ze het fototoestel bij en kan ze een redelijk scherp beeld van haar belager vastleggen.

Deze gevederde aanvaller zal zo wel zijn reden gehad hebben zeker?

Verder geen noemenswaardige voorvallen tijdens de overgang naar 2010.

Met wisselvallig weer tuffen we verder naar "El Chalten", genoemd naar de berg aan dewelke zijn voet het ligt. De Fitz Roy, ofte El Chalten, (vulkaan in het Tehuelche), een kegelvormige granieten toren van 3405meter (pas in 1952 voor de 1e maal beklommen), dankt zijn naam aan het feit dat er bijna altijd wolken aan zijn top blijven hangen, waardoor het lijkt alsof hij rookt. Vandaag zijn er zo veel wolken dat we zelf dat niet kunnen zien.

De volgende dag wat opklaringen en de Fitz, zoals we hem ondertussen vriendschappelijk noemen, houdt woord, hij laat zich zien maar blijft inderdaad steeds door minstens 1 wolkje bedekt.

We wandelen naar verschillende uitkijkpunten en een waterval. Dit is niet voor niets de Argentijnse hoofdstad van het "trekking".

En s' avonds gebeurd het onwaarschijnlijke, alle wolken zijn weg en de Fitz is in zijn volle glorie te bewonderen! Iedereen naar buiten en maar foto's maken!

De volgende morgen, ondertussen we op weg zijn naar de Torre gletsjer, komen er stilaan meer wolken en miezelbuien. Maar toch indrukwekkende landschappen.

Bij het afdalen belanden we in zo een typische situatie, een groepje trekkers (waaronder Inge en Anneleen, 2 Belgische reizigsters) staan te kijken hoe 1 man werkt. Het is een "carpintero" (timmerman). Hij hakt er, zonder zich wat van de toeschouwers aan te trekken, op los en de stukken vliegen in het rond. Zelf zijn vrouwtje kijkt van op een afstand toe. Het is de "Carpintero Gigante" (Patagonische specht).

We dachten verder te rijden, maar het weer is te mooi. Wederom een onbedekte Fitz dus beklimmen we een stuk van de Fitz Roy-route en krijgen majestueuze uitzichten van deze enorme rotspieken te zien. (ik moet me absoluut een superlatievenboekje aanschaffen)

Nog een dagje El Chalten, deze keer niet om te wandelen, maar de camper krijgt hier gewoon langs de straat, waar we ook slapen, al een deel van zijn onderhoud. Hij heeft namelijk sinds ons vertrek 10000km bij op zijn teller.

Verder zuidwaarts, nu eindelijk nog eens over gladde asfalt.(zoals je merkt hebben we een asfaltfobie, we kunnen er van genieten en beseffen wat een luxe het is na al deze kilometers op grind) Maar niet te snel, want met de Patagonische wind valt niet te spotten. El Calafate is erg toeristisch en het zomerseizoen is nu aangebroken. Maar een boottocht op de Lago Argentino, het 2e grootste van Zuid Amerika, naar de gletsjers en zeker de "Perito Moreno" zijn een absolute must.

De boot brengt ons tot aan de wand(tot 135meter hoog) van de Spegazzini gletsjer.

Spijtig genoeg kan hij niet tot aan de Upsala gletsjer want deze kalft op dit ogenblik zo snel af dat ijsschotsen de toegang versperren. En ze vormen niet allemaal een brugje zoals deze.

Al de gletsjers in deze streek zijn uitlopers van de patagonische continentale ijskap (3e grootste ijsmassa op aarde na antarctica en groenland) die op 2000meter hoogte gevormd wordt, en langzaam naar beneden zakt.

De Perito Moreno is 15km lang en 5km breed. Zijn wand steekt tot 60meter boven het wateroppervlak uit. Hij is continu in beweging en maakt daardoor krakende en knallende geluiden die weergalmen tussen de bergen. Regelmatig breken enorme brokken ijs van de wand en pletsen met een donderend geluid in het water. Eigenlijk geen water maar "gletsjermelk" , melkachtig blauw, door al het sediment en de mineralen die de gletsjer meebrengt. Naar zulk een spektakel kan je urenlang kijken zonder het moe te worden.We blijven nog wat in dit "Parque national los Glaciares" maar zoeken een rustige "camping libre" op(gratis camping van het natuurpark, zonder voorzieningen) Gelegen langs de rand van Lago Roca. De bedoeling is om een paar dagen te bekomen van de vele indrukken(en onder meer ook aan dit verhaaltje te werken). Sandra vind echter al snel een paar wandelroutes. Een ervan gaat naar de top van de "Cerro de los Cristales" 1282meter , van waarop je een 360graden uitzicht hebt over de streek. Natuurlijk zie je de "Corillera de los Andes", die al ettelijke km onze reisgezel is. En dingen die we bezocht hebben zoals lago Roca, lago Argentino en de gletsjer Perito Moreno op de achtergrond van deze foto.Maar aan de andere kant ook de "Torres del Paine"(Torens van Paine ) in Chili, die ons volgend reisdoel zijn.