maandag 22 februari 2010

Ushuaia (arg.) - El Bolson (arg.)

Om vuurland te bezoeken heb je 4 grensovergangen,




en 2 overzetboten nodig. Op zich geen probleem, juist wat tijd, en die hebben we.
Laguna Azul is een kratermeer in een uitgestrkt landschap. We kunnen hier rustig op de parking overnachten.
De volgende stop vinden we toch wat speciaal, en rijden dus 50km om, zodat we Punta Loyola zien. Dit is het eigenlijke begin van de Routa 40. Op het strand ligt reeds 100 jaar de Kantly weg te roesten. Van hieruit werden kolen verscheept en dit zeilschip vatte vuur en liep op de kust.
Naar men zegt is dit de gouden medaile voor de routa 40-reiziger, die helemaal uit het noorden hierheen is gekomen. Wij hebben ze natuurlijk niet volledig gevolgd, anders waren we veel te veel mooie dingen mislopen, maar vinden dat we met een 5000km grindbanen op de teller zeker in de prijzen mogen delen.
Van hieruit gaat het via routa 3 die de oostkust volgt. En aangezien we te vinden zijn om wat beestjes te zien rijden we het nationaal park Monte Leon binnen. Hier zie je onder een leeuwvormige rots (vandaar de naam) zeehonden luieren.
Ook steeds veel guanacos (lama) en nandu(struis).
De pumas krijgen we niet in levende lijve te zien.

Wel hun lievelingsvoedsel op dit ogenblik, een kolonie pinguins. Her en der zie je wel de overblijfselen van hun maaltijd. De pinguinjongen verliezen stilaan hun dons en raken zo klaar om tijdens de winter een 5-tal maand in warmere oorden op zee door te brengen.


In Puerto Santa Cruz zijn het de jaarlijkse zeebaarsfeesten, met markt, viswedstrijd en missverkiezing, allemaal niets spectaculair(sorry meisjes). Het optreden van La Mosca daarentegen, een ambiancegroep, die een zodanig energiek optreden geeft dat het wel lijkt of het publiek op het einde uitgeput raakt. Maar de groepsleden krijgen er geen genoeg van.
De Nao Victoria(Magelaans enige expeditieschip dat terugkeerde naar Spanje) is op ware grote nagebouwd op het strand van Puerto San Julian, ongeloofelijk dat men hiermee de oceaan over ging.
De Tonina Overa , zwart witte dolfijnen, zien we niet Het waait hier zodanig dat we niet zinnes zijn in een rubberbootje te stappen.
Op de camping ontmoeten we An en Steven die met de rugzak een paar maand door Patagonie reizen. We hadden geen last van muggen, waren er geen of was het dankzij Steven zijn bbq-vuur?
Fitz Roy is een typisch Patagonisch dorp waar de tijd is blijven stil staan.
We rijden door de streek van de olievelden, overal in het landschap staan van die ja-knikkers.

Vanaf Rada Tilly landinwaarts, tot Sarmiento. Van hieruit gaan we het "bosque petrificado" (versteende bos) bezoeken. Prachtige multi-color landschappen, door weer en wind geërodeerd. Her en der liggen de 65miljoen jaar oude, versteende stronken.
Ze lijken gewoon echt hout.



Maar als deze stronken zo oud zijn, van toen de dinosaurussen leefden, waarom komt er dan geen baby-dino uit?

Wacht maar ze zullen er nu wel uitkomen!
Jaaaaaaaaaaaaaa!!!!!!!!

Of is het toch maar een gewone hagedis?
Dan is het een paar dagen binnenzitten vanwege de regen. spijtig genoeg op een fantastische plaats als Lago Epuyen. Tot we willen vertrekken...


In El Bolson is het nu ook veel drukker dan vorige keer.De Argentijnse flower power hoofdstad heeft een gezellige ambachts markt, met verkopers, muzikanten en artiesten van alle slag. Het is er prettig mensen-kijken.
Als we bij de moterhome terugkeren blijkt dat zelf hier niet alles "peace and love" is. Er is ingebroken, gelukkig zonder te veel schade, maar natuurlijk hadden ze het op de computer en nog enkele electro-spullen gemunt. Zonder computer zal de communicatie met het thuisfront natuurlijk wat stroever verlopen.
We mogen onmiddelijk van Julio en Amanda in hun tuin rechtover parkeren. Ze hebben ook een motorhome. We blijven een paar dagen hangen, brengen het papierwerk en de paar kleine herstellingen in orde.
Nu willen we nog een stukje Chili zien voor we Argentinië doorkruisen richting Urugay,...

maandag 1 februari 2010

El Calafate(Arg.)- Ushuaia(Arg.)

Na de rust en de natuur beslissen we om toch terug naar El Calafate te gaan om op de camping onze wasjes en plasjes te doen, gas zoeken en voor een oliewissel voor de camper te zorgen.
Op de camping ontmoeten we eindelijk eens Belgen. Berlinda en Rudy hebben in België op een paar weken tijd een Ford transit ingericht. Vlug wat praten en ervaringen uitwisselen want ze moeten verder. Op de paar dagen in de camping maken we kennis met Kev en Lorraine ( www.takingthelongwayhome.co.uk ) een Engels koppel met een BMW GS 1200 Adventure motor op wereldreis, en Tom uit Hoeilaart die zijn eerste week fietsvakantie er op heeft zitten.
Via internet vernemen we dat Chris en Sylvia, onze "overtochtmaatjes" per motor, ook op weg zijn hierheen. Nu begrijpen we waarom veel reizigers hier wat langer blijven hangen, en beslissen het zelfde te doen. Maar we zijn niet van plan nog langer te betalen voor de camping, want de staanplaats trekt op niks. Bij het buiten rijden van de camping zien we wat verder Chris en Sylvia staan, zij zien ons vertrekken en kunnen niet achter ons aan, want de schakelpedaal van de BMW is net afgebroken. We parkeren ons een paar straten verder op een betere overnachtingsplaats. Als we terugkomen, staan Chris en Sylvia er nog steeds en als bij wonder hebben ze al iemand gevonden die het laswerk zal doen.


Natuurlijk dachten ze dat we weggereden waren. Ze hadden onze berichtjes niet gekregen waarin we beloofden op hen te wachten.
Ze kennen ook Kev en Lorraine van een motorbijeenkomst een tijdje geleden hier in Argentinië.
Tijd om bij te praten en tips uit te wisselen en de toestand van de wegen en wind te bespreken.
Chris heeft nog meer werk want ook het bagagerek van zijn motor is gebroken.


Daarna is het weer tijd om elk zijn eigen weg te gaan. Onverwachts zien we Chris en Sylvia nog eens terug, nu blijken ook de oliekeerringen van zijn voorvork stuk te zijn. We kunnen spijtig genoeg niet helpen en vervolgen onze weg.
Onze volgende stopplaats in La Esperanza is een kruispunt met pompstation en hotelletje, maar ook een vlakke asfaltparking. Ideaal om dus om de olie te vervangen. Een ding raken we echter nog niet zo snel gewend: de wind. Bij het overgieten van de vuile olie een plotse windstoot en natuurlijk krijgt Sandra de spatten. Ze is nu dus op de enige, echte manier gedoopt en vanaf nu officieel hulpmechanieker.
Verder gaat de route terug over ripio, naar de Chileense grens. Daar geen problemen met de formaliteiten, wel 4 douanebeambten met modderschoenen in de camper om grapjes en een paar foto's te maken.
Dan "Torres del Paine" (paine=blauw in het Aonikenk), de wind en een oud brugje van amper 2 meter breed maken ons het bezoek moeilijk.

Dan maar op zijn (noord) Amerikaans, een "drive through foto safari"


Puerto Natales ligt aan een fjord, wij vinden het niets speciaal, wel een paar typische huizen, allemaal met metaalplaten beslagen. Wel een aparte sfeer hier in deze streek waar de natuurelementen toch vaak nog sterker zijn dan de mens.

In Villa Tehuelches blijkt een "festival de la esquila" (schaap scheren) te zijn. We zien een massa muziekoptredens en ook "jineteada" (soort rodeo) en natuurlijk is er assado, want op een lam meer of minder wordt hier niet gekeken.

Punta Arenas was een welvarende stad want voor het Panamakanaal gegraven was, moesten alle schepen hierlangs door de straat van Magelaan. We snuiven wat van de geschiedenis op. Pioniers uit Schotland, Duitsland en veel uit Kroatië. Op het kerkhof al de namen en data uit een recente geschiedenis.
Bij het wandelen door de stad zien we op een achterafparking een oude BMW GS800 moto met Zwitserse nummerplaat, zo is er hier maar 1.
Chris en Sylvia zijn hierheen gereden omdat hier de kans groter is de onderdelen voor de motor te vinden. En dit blijkt later inderdaad zo te zijn.
We maken ook kennis met hun vrienden, Peter, Petra en Alessandra ( www.bushcruiser.com ), iedereen gaat dezelfde richting uit nl. Ushuaia. Van hieruit is dat met de overzetboot naar Porvenir. Vanuit Porvenir via ripio naar de Argentijnse grens. We nemen onderweg een onfortuinlijke Argentijn mee die 2 lekke banden heeft, zijn banden zijn er zo erg aan toe dat herstellen niet lukt. Zijn gezinnetje zal langs de kant van de weg zijn terugkomst afwachten.

Rio Grande is onze laatste stop, wind, kou en regenachtig, we blijven een halve dag binnen met de verwarming aan. bij het oversteken van de laatste hindernis nl. da Paso de Garibaldi, krijgen we zelf smeltende sneeuw, en dat terwijl het hier volop zomer is.
Het landschap wordt steeds mooier en naar onze mening is de weg er naartoe mooier dan het doel.
We parkeren ons aan de haven, van waaruit we Ushuaia bezoeken. Een prachtige ligging tussen de uitlopers van de Andes. En hier is het echt wel gedaan want dit is het "fin del mundo" , het einde van de wereld. Maar zoals haast overal hier, is de stad zelf rommelig en niet echt mooi te noemen.


Hier kan je nog bootje varen op het Beagle kanaal of een (zeer dure) cruise maken naar Antarctica. We houden het hier na een paar dagen voor gezien, groeten alle bekenden, want van hieruit naar het noorden kan iedereen weer uitwaaieren (hoe toepasselijk) over het uitgestrekte Zuid-Amerikaanse continent.
's Avonds nog onverwacht bezoek, Lisake en Estebanneke ;-) komen aan ons deurtje kloppen. Een leuke verrassing, we zagen hen 5 seconden op de veerboot, en kunnen nu wat nader kennis maken. Dit Belgisch (Anderlecht) - Argentijns (Salta) trekkerskoppeltje zijn onderweg om Zuid-Amerika beter te leren kennen. We wensen hun hierbij een mooie reis, met nog veel onvergetelijke ervaringen toe. ( www.mochileros.travellerspoint.com )
Nu staan we een paar dagen op de camping in Rio Grande waar een internationaal reizigerspubliek langskomt.
We zijn er weer klaar voor om noordwaarts te trekken, op zoek naar nieuwe landschappen en vooral ook wat beter weer. Want hier is het geen lachertje, kijk maar eens naar deze door de wind gevormde "Arbol Bandera" (vlaggenboom)