Op de camping ontmoeten we eindelijk eens Belgen. Berlinda en Rudy hebben in België op een paar weken tijd een Ford transit ingericht. Vlug wat praten en ervaringen uitwisselen want ze moeten verder. Op de paar dagen in de camping maken we kennis met Kev en Lorraine ( www.takingthelongwayhome.co.uk ) een Engels koppel met een BMW GS 1200 Adventure motor op wereldreis, en Tom uit Hoeilaart die zijn eerste week fietsvakantie er op heeft zitten.
Via internet vernemen we dat Chris en Sylvia, onze "overtochtmaatjes" per motor, ook op weg zijn hierheen. Nu begrijpen we waarom veel reizigers hier wat langer blijven hangen, en beslissen het zelfde te doen. Maar we zijn niet van plan nog langer te betalen voor de camping, want de staanplaats trekt op niks. Bij het buiten rijden van de camping zien we wat verder Chris en Sylvia staan, zij zien ons vertrekken en kunnen niet achter ons aan, want de schakelpedaal van de BMW is net afgebroken. We parkeren ons een paar straten verder op een betere overnachtingsplaats. Als we terugkomen, staan Chris en Sylvia er nog steeds en als bij wonder hebben ze al iemand gevonden die het laswerk zal doen.
Natuurlijk dachten ze dat we weggereden waren. Ze hadden onze berichtjes niet gekregen waarin we beloofden op hen te wachten.Ze kennen ook Kev en Lorraine van een motorbijeenkomst een tijdje geleden hier in Argentinië.
Tijd om bij te praten en tips uit te wisselen en de toestand van de wegen en wind te bespreken.
Chris heeft nog meer werk want ook het bagagerek van zijn motor is gebroken.
Daarna is het weer tijd om elk zijn eigen weg te gaan. Onverwachts zien we Chris en Sylvia nog eens terug, nu blijken ook de oliekeerringen van zijn voorvork stuk te zijn. We kunnen spijtig genoeg niet helpen en vervolgen onze weg.Onze volgende stopplaats in La Esperanza is een kruispunt met pompstation en hotelletje, maar ook een vlakke asfaltparking. Ideaal om dus om de olie te vervangen. Een ding raken we echter nog niet zo snel gewend: de wind. Bij het overgieten van de vuile olie een plotse windstoot en natuurlijk krijgt Sandra de spatten. Ze is nu dus op de enige, echte manier gedoopt en vanaf nu officieel hulpmechanieker.
Verder gaat de route terug over ripio, naar de Chileense grens. Daar geen problemen met de formaliteiten, wel 4 douanebeambten met modderschoenen in de camper om grapjes en een paar foto's te maken.
Dan "Torres del Paine" (paine=blauw in het Aonikenk), de wind en een oud brugje van amper 2 meter breed maken ons het bezoek moeilijk.
Dan maar op zijn (noord) Amerikaans, een "drive through foto safari"
Puerto Natales ligt aan een fjord, wij vinden het niets speciaal, wel een paar typische huizen, allemaal met metaalplaten beslagen. Wel een aparte sfeer hier in deze streek waar de natuurelementen toch vaak nog sterker zijn dan de mens.
In Villa Tehuelches blijkt een "festival de la esquila" (schaap scheren) te zijn. We zien een massa muziekoptredens en ook "jineteada" (soort rodeo) en natuurlijk is er assado, want op een lam meer of minder wordt hier niet gekeken.
Punta Arenas was een welvarende stad want voor het Panamakanaal gegraven was, moesten alle schepen hierlangs door de straat van Magelaan. We snuiven wat van de geschiedenis op. Pioniers uit Schotland, Duitsland en veel uit Kroatië. Op het kerkhof al de namen en data uit een recente geschiedenis.Bij het wandelen door de stad zien we op een achterafparking een oude BMW GS800 moto met Zwitserse nummerplaat, zo is er hier maar 1.
Chris en Sylvia zijn hierheen gereden omdat hier de kans groter is de onderdelen voor de motor te vinden. En dit blijkt later inderdaad zo te zijn.
We maken ook kennis met hun vrienden, Peter, Petra en Alessandra ( www.bushcruiser.com ), iedereen gaat dezelfde richting uit nl. Ushuaia. Van hieruit is dat met de overzetboot naar Porvenir. Vanuit Porvenir via ripio naar de Argentijnse grens. We nemen onderweg een onfortuinlijke Argentijn mee die 2 lekke banden heeft, zijn banden zijn er zo erg aan toe dat herstellen niet lukt. Zijn gezinnetje zal langs de kant van de weg zijn terugkomst afwachten.
Rio Grande is onze laatste stop, wind, kou en regenachtig, we blijven een halve dag binnen met de verwarming aan. bij het oversteken van de laatste hindernis nl. da Paso de Garibaldi, krijgen we zelf smeltende sneeuw, en dat terwijl het hier volop zomer is.Het landschap wordt steeds mooier en naar onze mening is de weg er naartoe mooier dan het doel.
We parkeren ons aan de haven, van waaruit we Ushuaia bezoeken. Een prachtige ligging tussen de uitlopers van de Andes. En hier is het echt wel gedaan want dit is het "fin del mundo" , het einde van de wereld. Maar zoals haast overal hier, is de stad zelf rommelig en niet echt mooi te noemen.
Hier kan je nog bootje varen op het Beagle kanaal of een (zeer dure) cruise maken naar Antarctica. We houden het hier na een paar dagen voor gezien, groeten alle bekenden, want van hieruit naar het noorden kan iedereen weer uitwaaieren (hoe toepasselijk) over het uitgestrekte Zuid-Amerikaanse continent.'s Avonds nog onverwacht bezoek, Lisake en Estebanneke ;-) komen aan ons deurtje kloppen. Een leuke verrassing, we zagen hen 5 seconden op de veerboot, en kunnen nu wat nader kennis maken. Dit Belgisch (Anderlecht) - Argentijns (Salta) trekkerskoppeltje zijn onderweg om Zuid-Amerika beter te leren kennen. We wensen hun hierbij een mooie reis, met nog veel onvergetelijke ervaringen toe. ( www.mochileros.travellerspoint.com )
Nu staan we een paar dagen op de camping in Rio Grande waar een internationaal reizigerspubliek langskomt.
We zijn er weer klaar voor om noordwaarts te trekken, op zoek naar nieuwe landschappen en vooral ook wat beter weer. Want hier is het geen lachertje, kijk maar eens naar deze door de wind gevormde "Arbol Bandera" (vlaggenboom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten