zondag 27 juni 2010

Buenos Aires - Thuis

Herfst in Buenos Aires, wisselvallig weer. We nemen contact op met met de Grimaldi agent en maken onze papieren in orde. Er blijft nog ruim de tijd over om in de stad rond te lopen.


Buenos Aires maakt zich op om ons een grandioos afscheidsfeest te bezorgen. De avenida 9 de Julio, de breedste laan ter wereld, staat afgeladen vol. Elke Argentijnse provincie heeft een pavilioen, als we er langs lopen krijgen we een flashback van onze volledige reis. Van op 4 enorme podia zorgen allerlei muzikanten voor de sfeer, het is er op de koppen lopen.

Dit alles natuurlijk niet alleen om ons uit te wuiven maar ook een beetje omdat Argentinië zijn bicentenario viert.

Dan is het tijd om aan boord te gaan, dit verloopt enigszinds op z'n Zuid-Amerikaans, te laat, wachten,... Ondertussen maken we kennis met de medepassagiers. Peter en Karen een koppel jonggepensioneerde wereldburgers, die in Peru en Pakistan gewoond-, en al heel wat afgereisd hebben. En Hanne, een 20 jarige Zwitserse die vrijwilligerswerk deed in Peru en Chili, en Argentinië bereisde.

We varen de haven van Buenos Aires uit met op de achtergrond een mooie zonsondergang.


Een traantje wegpinken... A dios Argentina, que de vaya bien!...

Het is een rustige oversteek, maar de zee is wel wat woeliger dan vorige keer.


In Rio kunnen we een dagje aan wal, spijtig genoeg met wat regen en lage wolken, dus heeft een bezoek aan de " Pao de azucar" of de "Corcovado" geen zin. We slaan nog wat voorraad in van de zaken die ontbreken in het aanbod aan boord.
Bij het vertrek uit de haven geraken we niet ver, het schip blijft in de baai van Rio liggen en er komt een bootje met duikers om, gedurende 2 dagen, onder het schip te werken.

Aangezien er op de terugweg veel minder havens worden aangedaan, volgen er nu 7 dagen op zee.
Bij het oversteken van de evenaar, zorgen de manschappen voor een BBQ, met onder meer een lekker gevuld speenvarken op z'n Filipijns.
Een brandoefening behoort ook tot de verplichte kost.

Dan zijn we in Dakar, we hebben een paar uurtjes en gaan samen met Hanne wat rondwandelen. Ze oogst hier veel bijval, wat wil je een bleek Zwitserse meisje met blonde dreadlocks. Hello Rita Marley! Do you come from Jamaica?
Na nog is 7 dagen op zee worden we in Emden(D), op Europese bodem verwelkomd met kil grijs weer.
Dan verder via Hamburg(D) en Tilbury(GB).
In Antwerpen is het weer al veel beter, in de ochtendmist leggen we in de haven aan.

Onder een stralende zon rijden we huiswaarts...

woensdag 19 mei 2010

Calama (Chili) - Buenos Aires (Argentinie)

Van Calama bergop naar San Pedro de Atacama(2470m), waar we deze keer een paar dagen blijven hangen.
In de buurt zijn ondermeer zoutmeren en we willen nog eens proberen een paar flamingo's te spotten.
En ja, de aanhouder wint.

We krijgen hier van Grimaldi (de bootmaatschappij) nieuws dat er annulaties zijn en dat we op 23/05 een boot terug huiswaarts kunnen nemen. Nu komt alles in een stroomversnelling, Argentinië hebben we toch al intensief bereisd, en nog 3 maand wachten op de volgende boot, terwijl hier de winter volop zijn intrede doet?
We beslissen onze terugtocht dus nog wat te versnellen, en beginnen onmiddelijk wat zaken te regelen.
Het is dus niet de jarenlange Pan-American- reis geworden die we ons hadden voorgesteld.
Waarom? Het is moeilijk er de vinger op te leggen, er is niet 1 bepaalde oorzaak. Het is meer een gevoel of misschien beter nog juist een gevoel dat ontbreekt. Ergens langs de weg zijn we de goesting verloren.
Het is een heel mooie tocht geworden. We hebben prachtige dingen gezien en leuke momenten beleefd. Toffe mensen leren kennen en haast altijd op het juiste moment met het goede weer op de juiste plaats geweest. Enkele kleine builen en blutsen niet te na gesproken, hebben we een probleemloze en veilige reis gehad.
1 ding hebben we hier zeker geleerd, onder eender welke omstandigheid, plaats, moment of decor, om een echte Argentijnse foto te maken is er maar 1 pose...

Van San Pedro de Atacama verder bergop de passo da Jama over.
Onze "camionette" doet feilloos wat van haar verwacht word.

We vertrekken wat laat en moeten aan de grens, in pueblo de Jama al halt houden. We overnachten hier op meer dan 4000meter. Toen we uit San Pedro de Atacama vertrokken was het 36gr in de zon, eens deze hier ondergaat , gaat de temperatuur in vrije val. De stoof blijft de hele nacht aan en met wat extra dekens is het lekker in bed. s'Morgens geeft de thermometer -12gr aan, het water in de waskom is bevroren. Gisteren heeft er ene het briljante idee gehad soep te koken, dus zijn de ramen van de kabine volledig dichtgevroren.
Na een uurtje warmlopen kunnen we bij zonsopgang vertrekken.

Serieus bergaf tot in Tilcara, voor wat inkopen en om de camper klaar te stomen voor de rit naar Buenos Aires. Sandra wil ook nog dat de prive-kapper langskomt.

Na het werk de beloning, 1/4kg lekker roomijs, en dat voor nog geen €1.

Dan is het kilometers vreten, in de namiddag houden we meestal halt in een klein dorpje langsheen de weg. Daar zijn ze het vaak niet gewend dat er toeristen zomaar in de straat komen slapen. We krijgen soms bezoek van de politie die komt polshoogte nemen of een bende nieuwsgierige kinderen. Als we dan uitleg geven is de nieuwsgierigheid gewekt en willen ze wel alles van dichtbij zien.

We drinken ne goeie mate om ons tijdens de lange kilometers wakker en geconcentreerd te houden.
De laatste gaucho zwaait ons uit.


Nu is het de grote stad in. De Grimaldi-agent contacteren voor het laatste nieuws over het schip, terug de Grande Francia zoals bij onze heenreis.

Het volgende verhaaltje zal van thuis komen, hopelijk met nog een paar leuke anekdotes en fotos van de overtocht.


woensdag 12 mei 2010

Ollantaytambo (Peru) - Calama (Chili)

Van reizigers uit Bolivië horen we over vreselijk slechte baan, wegblokades, sneeuw en -20gr, dus zal de terugweg dezelfde zijn als de heenweg, door Peru en Chili.

We maken een foutje door onze reisgids niet goed te lezen en rijden op marktdag door de mierennest van Juliaca.
In deze chaos en door het ontbreken van enige wegbewijzering rijden we haast een eenrichtingsstraat in. Iedereen staat met zijn armen te zwaaien dus veronderstellen we dat we gerust achteruit kunnen, maar daar staat uit het zicht van de spiegels een auto. Een licht duwtje met als gevolg wat schrammen voor de achterligger, en wat barstjes voor ons. We moeten de baan vrijmaken dus zegt onze achterligger dat we het zullen regelen in Puno, waar hij ook naartoe moet. Als we verder rijden vragen we ons af hoe want we hebben niets uitgewisseld. We zullen hem dan ook niet meer terugzien.

Tussen de steden rijden we telkens weer door mooie landschappen.




In Puno wagen we ons toch terug de stad in en vinden een bewaakte parking bij de haven. Niet echt een mooie kampplaats en Sandra ziet zelf het zoontje alle autoklinken proberen?... De onze gaat goed op slot want we willen toch een boottocht op het Titicacameer maken. We varen langs de drijvende eilanden van de Uros, die de toeristen met open armen en soevenierkraampje staan op te wachten. Aan de hand van een schaalmodel leggen ze uit hoe de eilanden gemaakt worden.




De boottocht gaat nog verder naar Taquile, een echt eiland, waar de bewoners desondanks het toerisme veel van hun gewoontes bewaard hebben. Hun typische klederdracht en (coca-) ceremonieën.


Hier zie je overal mensen cocabladeren kauwen, het geeft energie en helpt tegen de hoogteziekte. Wij kunnen ook best iets gebruiken, onze buiken liggen al een tijdje in de knoop. Roel is zelf een hele dag buiten strijd. Dan maar de grove middelen, we nemen elk een amti-biotica kuur.

De weg van uit Puno gaat langsheen het Titicacameer, maar we botsen weer op een blokade. We houden het vanop een afstand een tijdje in de gaten (zouden niet graag stenen tegen onze camper krijgen), en zien dat de plaatselijke taxi´s en busjes een zijweg inslaan om zo rond de blokade te rijden. We besluiten het zelfde te doen en rijden door mooie taferelen.
Wat verder belanden we toch voor een blokade, maar zien dat onze voorgangers na wat onderhandelen toch doorrijden. Dus gaan we ook wat onderhandelen.

Onderhandelen blijkt niet genoeg, er moet ook betaald worden voor de doorgang. Ne slimme uit de groep heeft het briljante idee het bedrag van 20dollar te roepen, en dat ziet de hele bende wel zitten. Zonder er verder woorden aan te verspillen, willen we rechtsomkeer maken. Ondertussen is echter een convooi van 4 vrachtwagens achter ons komen staan. Wij kunnen niet meer terug, zij kunnen niet verder. Waarom we niet gewoon betalen willen de stakers weten? Ik vraag nogmaals hoeveel? Terug roept dezelfde slimme 20dollar. Uiteindelijk mogen we voor het zelfde bedrag in Sol verder rijden.(ongeveer €5 wat nog schandalig veel is)

We sluiten ons aan bij het convooi, want waar zij door kunnen, wij ook. Rijden ons nog vast op tegenliggers, maar genieten van de landschappen die voor ons zonder deze omweg verborgen waren gebleven.


Verder gaat het terug naar de kust, via een bergpas, waar de eerste winterprikken worden uitgedeeld.


De grensovergang terug naar Chili gaat veel vlotter want zelf de drugs- en voedingsspeurhonden kunnen ons niet op een overtreding betrappen.

We kiezen deze keer voor de kustweg vanaf Arica om door de Atacama woestijn te rijden. De temperaturen zijn hier nog zeer aangenaam, s´nachts blijft het 19gr, tijdens de dag al naar gelang de zon schijnt tot boven de 30gr.

Hier leven tenminste wat beestjes, op het strand lopen snelle, koddige, oranje krabben.

Die komen met hun ogen op stokjes uit hun holletje kijken of de kust veilig is, zo niet flisten ze terug onder het zand.

Sandra ontpopt zich tot natuurfotografe...


Spijtig genoeg zijn ook hier weer weinig plekjes te vinden voor de camper. En hoe verder we de kust afrijden, hoe vuiler, stoffiger en grimmiger het wordt. Gelukkig zijn er toch nog die wat van het afval opruimen.

Van uit Tocopilla landinwaarts.

We weten met onze tijd geen blijf dus gaan we soliciteren bij een kopermijn.


Sandra voor de job van bandenbewaakster...


Een hele verantwoordelijkheid als je weet dat zo een "Michelinke" tussen de 25.000 en 30.000 dollar kost!

Roel kiest voor de job van erts-controleur... Ook niet niks aangezien er 192.000 ton erts en 435.000 ton afval per dag opgegeraven word.

Eigenlijk willen we liever met een van deze 3.000 pk sterke camions rijden, maar zijn tank van 4.000 liter(tussen de wielen), vullen liever niet.


We houden het dus maar gewoon bij een bezoek aan "Chuquicamata". s´Werelds grootste openlucht kopermijn. Deze mensgegraven krater is 3km bij 4,7km groot en 1.000meter diep.

Dat krijgt ge dus niet op 1 fotoke!

zondag 9 mei 2010

Arica (Chili) - Ollantaytambo (Peru)

Verder door het eentonige woestijnlandschap komen we aan de Peruviaanse grens. Hier gaat alles langzaam aan, we hebben een paar uur nodig om de vele papieren en stempels bij elkaar te krijgen. Dan mogen we, na ons fruit afgegeven te hebben, Peru binnen.
Wegblokades zullen hier in Peru onze planning volledig in de war sturen. Van sommige worden we verwittigd, voor andere maken we rechtsomkeer. De straten worden vol glas en rotsblokken gelegd. De volgende dag begint dan de moeizame opkuis, want buiten fluovestjes heeft het personeel blijkbaar geen werkgrief. Ze staan met een stuk karton of een boomtak de scherven op de kant te schuiven.
We dachten naar Arequipa te gaan maar rijden dus wegens een blokade maar de zelfde dag terug de Andes in tot Moquegua(1412m). Voorzieningen om te camperen staan wel op de kaart maar zijn in realiteit niet te vinden, dus slapen we in een rustige buurt naast een parkje.
Dan is het verder klimmen richting Titicacameer, boven de 4800meter. Als we stoppen om te eten lijkt het wel of we hebben wat te diep in het glas gekeken, ons hoofd is licht van het zuurstofgebrek. Gelukkig is het terug wat dalen om te overnachten in Mazo Cruz, een klein dorpje op 3800m.
Hier worden de landschappen terug groener, idilische taferelen met kleine veldjes en kuddes schapen, een paar koeien en natuurlijk lama´s, vicunas en alpaca´s.


Als we s´morgens wat opgewarmd geraken rijden we verder, langsheen s´werelds hoogste bevaarbaar meer. Weerom mooie landschappen, mensen zijn aan het oogsten op de manier dat het bij ons een paar generaties geleden gebeurde.
In Puno verschieten we ons ervan hoe vuil en chaotisch de grotere steden zijn. Niks voor ons, dus rijden we gewoon verder, terug door een wegblokade , naar Sillustani, prachtig gelegen begraaftorens uit Inca- en oudere tijden, op een heuvel, op een landtong in een meer.

Op de parking mogen we niet overnachten, wel aan het muzeeumpje. We begrijpen snel waarom, de bewaker zaagt ons de oren van de kop om wat te ruilen. De eindstand is: een afgetrapt paar wandelschoenen en een thermos tegen een typisch aardewerken ossenbeeldje en twee poppetjes die de plaatselijke vrouwen voorstellen.
Met deze aanwinsten rijden we de volgende morgen naar Cuzco.
We volgen GPS-coördinaten van een camping, maar hebben van Peru geen detailkaart op de GPS, met als gevolg...
In regenweer verloren rijden in de supersmalle steegjes van het historisch centrum van Cuzco.
We vragen de weg aan een groepje politiemannen en die sturen hun jongste collega met ons mee in de camper. Naar een verkeerd adres in een doodlopend steegje... De jonge kerel gaat zelf de weg vragen ondertussen dat wij de camper draaien, maar we zien deze kerel niet meer terug.
Na nog een paar toertjes in het centrum geraken we terug op de vreselijk slechte en chaotische hoofdweg. Geen foto´s hiervan wegens de stress, en van Cuzco enkel een stadsbezoek uit de camper, want Cuzco heeft en is geen plaats voor ons blijkbaar. Dus wij weer verder, richting heilige valei van de Inca´s.
Oef, groene landschappen, bergen en kleine dorpjes, we stoppen op het gemeenteplein van Chinchero. Hebben een rustige nacht, dat was nodig na de lange en stressvolle dag. Het enige dat we horen is ne plezante die heel de nacht door het dorp loopt met een fluitje.
De volgende ochtend komt een Franse camper voor ons parkeren. We geraken natuurlijk aan de praat, en staan voor de gemeentezaal, waar het vandaag echografie-dag is. We praten wat verder voort want vele mensen denken dat wij het personeel van dienst zijn. Een paar mensen van het gemeentepersoneel komen mee een praatje maken. We klagen de belachelijk hoge toegangsprijzen van de ruïnes bij hen aan. Ze geven ons groot gelijk, volgens hen komt het door privatiseringen. Ze wisselen een paar woorden met elkaar en stellen ons vieren voor om met 1 van hen via een achteringang, zonder ticket, de Incasite te bezoeken. We krijgen een heel leerrijke, gegidste rondleiding, beter dan de betalende bezoekers.



Na afloop vragen we onze gids waar we een goed maaltje kunnen nuttigen, en hij neemt ons mee naar een plaatselijk eethuisje. We geven hem een fooi en inviteren hem voor het eten. We betalen hier per persoon 3,5 nueva sol(ongeveer €0,80) voor een soep met dagschotel en muntthee!!! , de ingang van de ruïne moet ongeveer €30 kosten ?!!!
Dit is een ideale reisdag, leuke mensen ontmoeten, zowel reizigers als locals, prachtige dingen zien en beleven.
Tijdens het eten vernemen ook nog van onze gids dat hij s´nachts de plezante is met het fluitje. Hij is de nachtwaker van het dorp en met het fluitje worden dronkelappen en ander tuig verwittigd dat ze beter opkrassen.
We sluiten de dag af met een wandeling langsheen een "grote weg" van de Inca´s en zien van ver de heilige valei, nogmaals een tip van onze supervriendelijk gids.
Dan gaat het verder naar Ollantaytambo, en we vinden net voor het dorp een staanplaats in de tuin van het cafe, anex winkeltje "Puma", de prijs mogen we zelf bepalen.
Op verkenning in het dorp zien we de Incaruïnes.
En belanden plots op een verkiezingsfeest, met folkloristiche optredens. Zulks is altijd prachtig om mee te maken.




Van uit Ollantaytambo begint de volgens ons redelijk ingewikkelde route naar Machu Picchu. We herbestuderen de hele avond onze reisgidsen en maken de rekening. Voor 40km trein, een busje en de ingang komen we op ongeveer €230 voor 2 personen(half dagje bezoek). Volgens ons een mooie som geld, maar we hebben wat te vieren en dat geeft ons een extra reden om het toch te doen. Weliswaar tegen onze principes want het is hoofdzakelijk de firma die de treinverbinding verzorgd die de prijzen naar zulke belachelijke hoogte brengt.
De volgende ochtend vroeg uit de veren, gelukkig loopt de klok hier 2 uur achter. Als we bij het station aankomen blijkt dat we door de prijs van de trein nogmaals €60 extra moeten ophoesten. Dit lijkt ons zodanig bij de haren getrokken dat we besluiten deze bijna €300 voorlopig in onze zak te laten zitten, we kunnen daarmee wel wat leukers bedenken.
Natuurlijk is Machu Picchu uniek, door zijn afmetingen en vooral door zijn ligging, maar deze prijzen zijn absurd.
We zien in de heilige valei andere mooie ruïnes, maar spijtig genoeg ook armoede en mensen die in tenten wonen sinds de aardverschuivingen, door de hevige regenval.

En dit op een plaats waar de buitenlandse toeristen honderden euro´s spenderen om ruïnes te zien?
Dan liever op de markt in Pisac een paar leuke dingen kopen bij de mensen van hier.


Deze jongeheer lijkt ons dan wel boven Cuzco met zijn armen open te willen ontvangen. Maar hier in Peru lijkt onze camper eigenlijk een beetje een blok aan ons been. Het is niet eenvoudig plaats te vinden om te overnachten of hem achter te laten als je iets wil bezoeken.
Van hieruit beginnen we aan onze terugweg.