woensdag 12 mei 2010

Ollantaytambo (Peru) - Calama (Chili)

Van reizigers uit Bolivië horen we over vreselijk slechte baan, wegblokades, sneeuw en -20gr, dus zal de terugweg dezelfde zijn als de heenweg, door Peru en Chili.

We maken een foutje door onze reisgids niet goed te lezen en rijden op marktdag door de mierennest van Juliaca.
In deze chaos en door het ontbreken van enige wegbewijzering rijden we haast een eenrichtingsstraat in. Iedereen staat met zijn armen te zwaaien dus veronderstellen we dat we gerust achteruit kunnen, maar daar staat uit het zicht van de spiegels een auto. Een licht duwtje met als gevolg wat schrammen voor de achterligger, en wat barstjes voor ons. We moeten de baan vrijmaken dus zegt onze achterligger dat we het zullen regelen in Puno, waar hij ook naartoe moet. Als we verder rijden vragen we ons af hoe want we hebben niets uitgewisseld. We zullen hem dan ook niet meer terugzien.

Tussen de steden rijden we telkens weer door mooie landschappen.




In Puno wagen we ons toch terug de stad in en vinden een bewaakte parking bij de haven. Niet echt een mooie kampplaats en Sandra ziet zelf het zoontje alle autoklinken proberen?... De onze gaat goed op slot want we willen toch een boottocht op het Titicacameer maken. We varen langs de drijvende eilanden van de Uros, die de toeristen met open armen en soevenierkraampje staan op te wachten. Aan de hand van een schaalmodel leggen ze uit hoe de eilanden gemaakt worden.




De boottocht gaat nog verder naar Taquile, een echt eiland, waar de bewoners desondanks het toerisme veel van hun gewoontes bewaard hebben. Hun typische klederdracht en (coca-) ceremonieën.


Hier zie je overal mensen cocabladeren kauwen, het geeft energie en helpt tegen de hoogteziekte. Wij kunnen ook best iets gebruiken, onze buiken liggen al een tijdje in de knoop. Roel is zelf een hele dag buiten strijd. Dan maar de grove middelen, we nemen elk een amti-biotica kuur.

De weg van uit Puno gaat langsheen het Titicacameer, maar we botsen weer op een blokade. We houden het vanop een afstand een tijdje in de gaten (zouden niet graag stenen tegen onze camper krijgen), en zien dat de plaatselijke taxi´s en busjes een zijweg inslaan om zo rond de blokade te rijden. We besluiten het zelfde te doen en rijden door mooie taferelen.
Wat verder belanden we toch voor een blokade, maar zien dat onze voorgangers na wat onderhandelen toch doorrijden. Dus gaan we ook wat onderhandelen.

Onderhandelen blijkt niet genoeg, er moet ook betaald worden voor de doorgang. Ne slimme uit de groep heeft het briljante idee het bedrag van 20dollar te roepen, en dat ziet de hele bende wel zitten. Zonder er verder woorden aan te verspillen, willen we rechtsomkeer maken. Ondertussen is echter een convooi van 4 vrachtwagens achter ons komen staan. Wij kunnen niet meer terug, zij kunnen niet verder. Waarom we niet gewoon betalen willen de stakers weten? Ik vraag nogmaals hoeveel? Terug roept dezelfde slimme 20dollar. Uiteindelijk mogen we voor het zelfde bedrag in Sol verder rijden.(ongeveer €5 wat nog schandalig veel is)

We sluiten ons aan bij het convooi, want waar zij door kunnen, wij ook. Rijden ons nog vast op tegenliggers, maar genieten van de landschappen die voor ons zonder deze omweg verborgen waren gebleven.


Verder gaat het terug naar de kust, via een bergpas, waar de eerste winterprikken worden uitgedeeld.


De grensovergang terug naar Chili gaat veel vlotter want zelf de drugs- en voedingsspeurhonden kunnen ons niet op een overtreding betrappen.

We kiezen deze keer voor de kustweg vanaf Arica om door de Atacama woestijn te rijden. De temperaturen zijn hier nog zeer aangenaam, s´nachts blijft het 19gr, tijdens de dag al naar gelang de zon schijnt tot boven de 30gr.

Hier leven tenminste wat beestjes, op het strand lopen snelle, koddige, oranje krabben.

Die komen met hun ogen op stokjes uit hun holletje kijken of de kust veilig is, zo niet flisten ze terug onder het zand.

Sandra ontpopt zich tot natuurfotografe...


Spijtig genoeg zijn ook hier weer weinig plekjes te vinden voor de camper. En hoe verder we de kust afrijden, hoe vuiler, stoffiger en grimmiger het wordt. Gelukkig zijn er toch nog die wat van het afval opruimen.

Van uit Tocopilla landinwaarts.

We weten met onze tijd geen blijf dus gaan we soliciteren bij een kopermijn.


Sandra voor de job van bandenbewaakster...


Een hele verantwoordelijkheid als je weet dat zo een "Michelinke" tussen de 25.000 en 30.000 dollar kost!

Roel kiest voor de job van erts-controleur... Ook niet niks aangezien er 192.000 ton erts en 435.000 ton afval per dag opgegeraven word.

Eigenlijk willen we liever met een van deze 3.000 pk sterke camions rijden, maar zijn tank van 4.000 liter(tussen de wielen), vullen liever niet.


We houden het dus maar gewoon bij een bezoek aan "Chuquicamata". s´Werelds grootste openlucht kopermijn. Deze mensgegraven krater is 3km bij 4,7km groot en 1.000meter diep.

Dat krijgt ge dus niet op 1 fotoke!

1 opmerking:

  1. Beste,
    Ook wij zouden deze zomer een trip willen doen door Peru Bolivia en Chili met onze kinderen.
    Kunnen jullie ons hiermee wat helpen door wat info door te spelen?
    Mvg
    Kris

    BeantwoordenVerwijderen