Arica (Chili) - Ollantaytambo (Peru)

Verder door het eentonige woestijnlandschap komen we aan de Peruviaanse grens. Hier gaat alles langzaam aan, we hebben een paar uur nodig om de vele papieren en stempels bij elkaar te krijgen. Dan mogen we, na ons fruit afgegeven te hebben, Peru binnen.
Wegblokades zullen hier in Peru onze planning volledig in de war sturen. Van sommige worden we verwittigd, voor andere maken we rechtsomkeer. De straten worden vol glas en rotsblokken gelegd. De volgende dag begint dan de moeizame opkuis, want buiten fluovestjes heeft het personeel blijkbaar geen werkgrief. Ze staan met een stuk karton of een boomtak de scherven op de kant te schuiven.
We dachten naar Arequipa te gaan maar rijden dus wegens een blokade maar de zelfde dag terug de Andes in tot Moquegua(1412m). Voorzieningen om te camperen staan wel op de kaart maar zijn in realiteit niet te vinden, dus slapen we in een rustige buurt naast een parkje.
Dan is het verder klimmen richting Titicacameer, boven de 4800meter. Als we stoppen om te eten lijkt het wel of we hebben wat te diep in het glas gekeken, ons hoofd is licht van het zuurstofgebrek. Gelukkig is het terug wat dalen om te overnachten in Mazo Cruz, een klein dorpje op 3800m.
Hier worden de landschappen terug groener, idilische taferelen met kleine veldjes en kuddes schapen, een paar koeien en natuurlijk lama´s, vicunas en alpaca´s.


Als we s´morgens wat opgewarmd geraken rijden we verder, langsheen s´werelds hoogste bevaarbaar meer. Weerom mooie landschappen, mensen zijn aan het oogsten op de manier dat het bij ons een paar generaties geleden gebeurde.
In Puno verschieten we ons ervan hoe vuil en chaotisch de grotere steden zijn. Niks voor ons, dus rijden we gewoon verder, terug door een wegblokade , naar Sillustani, prachtig gelegen begraaftorens uit Inca- en oudere tijden, op een heuvel, op een landtong in een meer.

Op de parking mogen we niet overnachten, wel aan het muzeeumpje. We begrijpen snel waarom, de bewaker zaagt ons de oren van de kop om wat te ruilen. De eindstand is: een afgetrapt paar wandelschoenen en een thermos tegen een typisch aardewerken ossenbeeldje en twee poppetjes die de plaatselijke vrouwen voorstellen.
Met deze aanwinsten rijden we de volgende morgen naar Cuzco.
We volgen GPS-coördinaten van een camping, maar hebben van Peru geen detailkaart op de GPS, met als gevolg...
In regenweer verloren rijden in de supersmalle steegjes van het historisch centrum van Cuzco.
We vragen de weg aan een groepje politiemannen en die sturen hun jongste collega met ons mee in de camper. Naar een verkeerd adres in een doodlopend steegje... De jonge kerel gaat zelf de weg vragen ondertussen dat wij de camper draaien, maar we zien deze kerel niet meer terug.
Na nog een paar toertjes in het centrum geraken we terug op de vreselijk slechte en chaotische hoofdweg. Geen foto´s hiervan wegens de stress, en van Cuzco enkel een stadsbezoek uit de camper, want Cuzco heeft en is geen plaats voor ons blijkbaar. Dus wij weer verder, richting heilige valei van de Inca´s.
Oef, groene landschappen, bergen en kleine dorpjes, we stoppen op het gemeenteplein van Chinchero. Hebben een rustige nacht, dat was nodig na de lange en stressvolle dag. Het enige dat we horen is ne plezante die heel de nacht door het dorp loopt met een fluitje.
De volgende ochtend komt een Franse camper voor ons parkeren. We geraken natuurlijk aan de praat, en staan voor de gemeentezaal, waar het vandaag echografie-dag is. We praten wat verder voort want vele mensen denken dat wij het personeel van dienst zijn. Een paar mensen van het gemeentepersoneel komen mee een praatje maken. We klagen de belachelijk hoge toegangsprijzen van de ruïnes bij hen aan. Ze geven ons groot gelijk, volgens hen komt het door privatiseringen. Ze wisselen een paar woorden met elkaar en stellen ons vieren voor om met 1 van hen via een achteringang, zonder ticket, de Incasite te bezoeken. We krijgen een heel leerrijke, gegidste rondleiding, beter dan de betalende bezoekers.



Na afloop vragen we onze gids waar we een goed maaltje kunnen nuttigen, en hij neemt ons mee naar een plaatselijk eethuisje. We geven hem een fooi en inviteren hem voor het eten. We betalen hier per persoon 3,5 nueva sol(ongeveer €0,80) voor een soep met dagschotel en muntthee!!! , de ingang van de ruïne moet ongeveer €30 kosten ?!!!
Dit is een ideale reisdag, leuke mensen ontmoeten, zowel reizigers als locals, prachtige dingen zien en beleven.
Tijdens het eten vernemen ook nog van onze gids dat hij s´nachts de plezante is met het fluitje. Hij is de nachtwaker van het dorp en met het fluitje worden dronkelappen en ander tuig verwittigd dat ze beter opkrassen.
We sluiten de dag af met een wandeling langsheen een "grote weg" van de Inca´s en zien van ver de heilige valei, nogmaals een tip van onze supervriendelijk gids.
Dan gaat het verder naar Ollantaytambo, en we vinden net voor het dorp een staanplaats in de tuin van het cafe, anex winkeltje "Puma", de prijs mogen we zelf bepalen.
Op verkenning in het dorp zien we de Incaruïnes.
En belanden plots op een verkiezingsfeest, met folkloristiche optredens. Zulks is altijd prachtig om mee te maken.




Van uit Ollantaytambo begint de volgens ons redelijk ingewikkelde route naar Machu Picchu. We herbestuderen de hele avond onze reisgidsen en maken de rekening. Voor 40km trein, een busje en de ingang komen we op ongeveer €230 voor 2 personen(half dagje bezoek). Volgens ons een mooie som geld, maar we hebben wat te vieren en dat geeft ons een extra reden om het toch te doen. Weliswaar tegen onze principes want het is hoofdzakelijk de firma die de treinverbinding verzorgd die de prijzen naar zulke belachelijke hoogte brengt.
De volgende ochtend vroeg uit de veren, gelukkig loopt de klok hier 2 uur achter. Als we bij het station aankomen blijkt dat we door de prijs van de trein nogmaals €60 extra moeten ophoesten. Dit lijkt ons zodanig bij de haren getrokken dat we besluiten deze bijna €300 voorlopig in onze zak te laten zitten, we kunnen daarmee wel wat leukers bedenken.
Natuurlijk is Machu Picchu uniek, door zijn afmetingen en vooral door zijn ligging, maar deze prijzen zijn absurd.
We zien in de heilige valei andere mooie ruïnes, maar spijtig genoeg ook armoede en mensen die in tenten wonen sinds de aardverschuivingen, door de hevige regenval.

En dit op een plaats waar de buitenlandse toeristen honderden euro´s spenderen om ruïnes te zien?
Dan liever op de markt in Pisac een paar leuke dingen kopen bij de mensen van hier.


Deze jongeheer lijkt ons dan wel boven Cuzco met zijn armen open te willen ontvangen. Maar hier in Peru lijkt onze camper eigenlijk een beetje een blok aan ons been. Het is niet eenvoudig plaats te vinden om te overnachten of hem achter te laten als je iets wil bezoeken.
Van hieruit beginnen we aan onze terugweg.