Santa Rosa (Arg.) - Puerto Iguazú(Arg.)

Santa Rosa valt tegen deze keer, kamping dubbel zo duur, (het leven is hier in Argentinië een stuk duurder geworden, ook hier crisis!) douches en wc´s vuil en stuk. s´Nachts lawaai van een paar gringo-onvriendelijke dronken pubers.
Bij onze zoektocht naar wisselstukken voor de moterhome blijkt onze motorversie hier niet te bestaan, en hebben ze bijgevolg geen oliefilter. Gelukkig hebben we er nog eentje bij, dat geeft ons nog wat respijt.
De landschappen die we nu doorkruisen lijken steeds vertrouwder, groene en vlakke landbouwgebieden, echter wel met andere gewassen dan bij ons, zonnebloemen en heel veel soja, hier in de provincies van "La Pampa" en "Buenos Aires".
Hierna komen we in "Entrerios", een maand geleden hebben ze hier hevige onweders gehad en door de overstromingen wonen de mensen nog steeds op de (gelukkiglijk) verhoogde bermen van de weg.
De aarde krijgt een steeds meer rood-roestachtige kleur. En door het stof en/of de modder krijgt al de rest; wegen, huizen, planten, auto´s en het lijkt zelf de orspronkelijke inwoners diezelfde kleur.
Dit is de streek van de "Guarani" met de gelijknamige taal. Daardoor hebben de steden en dorpen waar we halthouden hier soms haast onuitspreekbare namen zoals: "Gualeguaychú" en "Yapeyu" . Met mooie gebouwen en overvloedige natuur.
Nu volgen de provincies "Corrientes" en "Misiones", hier bezoeken we Las Marias, een van de grootste yerba- en theeplantages van Argentinië. Met een beetje fantasiezie je de eigenaars in hun tropenpak en de slaven tussen de pantages lopen.




Iets meer fantasie is nodig om de ruïnes van de jezuïeten terug tot leven te roepen. Voor wie het zich niet kan inbeelden en intresse heeft, bekijk is de film "The Mission" van Roland Joffé met Robert De Niro en Jeremy Irons, de moeite waard.

Het verschil van klimaat is weer enorm, hier is het sub-tropisch, dus warm en vochtig, en dat hebben een hele boel beestjes en planten heel graag. Een enorme diversiteit aan vlinders, libellen, vogels,... spijtig genoeg maken er een massa een onzacht contact met de voorkant van de moterhome. We kunnen een heuse verzameling aanleggen.
In de douche ga je hier nooit alleen, buiten een leger insecten houdt de familie van "Rana Rene" (Kermit de kikker) een oogje in het zeil. Dan maar het douchegordijn open laten, wie weet wie kruipt er nog zoal uit de afloop!
Deze streek is een smalle strook, ingesloten tussen Brazilië en Paraguay, met veel bezienswaardigheden. Dus hier komen we weer wat meer reizigers tegen. We blijven dan ook een dagje langer, om op het gemak de ruïnes te bezoeken en van de luxe en de afkoeling van het zwembad te genieten.
Dan gaat het naar "Puerto Iguazú", we rijden maar onmiddelijk terug een kamping met zwembad binnenwant onderweg werden we tijdens een blokade zachtjes gekookt in de moterhome.
We bezoeken een van de meest indrukwekkende watervallen ter wereld. Iguazú betekend "groot water" in het Guarani, geen slechte omschrijving als je weet dat over ongeveer 2,5 km meer dan 200 watervallen naar beneden storten. De hoogste haast 80 meter.


We hebben echter de weersvoorspelling in de wind geslagen en krijgen er buiten de duizenden liters water dat per seconde van de watervallen stort, ook nog een overvloed aan hemelwater te zien en voelen.
Daarop kan je op 2 manieren reageren, regenjas aan om droog te blijven, alhoewel je je dan doodzweet zoals wij, of teenslippers en bikini zoals ze hier doen. Daarvan is de foto echter mislukt wegens aangedampte lens...

Van hieruit gaan we terug Argentinië doorkruisen naar het noorden. Voor alle zekerheid (visa) en uit nieuwsgierigheid, maken we een daguitstapje met het openbaar vervoer via Brazilië naar Paraguay. Cuidad Del Este een grensstad waar Braziliaanen en Argentijnen spotgoedkope luxeartikelen kwamen kopen. Nu is er strenge grenscontrole.
Hetgeen we te zien krijgen is armoede, straatkinderen, bedelaars,... dit stemt ons niet tot het bezoeken van dit land.
Bij het informeren naar een computer, wil men ons absoluut een bepaald model verkopen, als dan blijkt dat er geen handleiding, geen originele verpakking en ook geen originele netstroomadapter zijn, maken we ons maar snel uit de voeten.
Zonder computer maar met een nieuwe stempel in onze paspoort kunnen we weer 3 maand verder door Argentinië.
En toen kwam er een coati (neusbeer) met een lange snuit en dit vertelseltje is uit.

Als ik terugkom, na het doorsturen van het vorige verhaaltje, moeten we absoluut met Julio, Amanda, de dochter, schoonzoon en kleinkindjes mee aan de assado. Julio geeft ons een rondleiding in zijn werkplaatsje, want buiten zijn job bij de gendarmeria, maakt hij ook tandprotheses. Dan is het weer tijd voor het afscheid van deze gastvrije mensen, Julio zou ons graag horen zeggen dat we terugkeren, dan zal hij tijd vrijmaken om ons alle mooie afgelegen en onbekende plekjes van de streek te tonen...
We willen in Bariloche nog een paar dingen aanschaffen om het de volgende inbrekers moeilijker te maken. Met deze inkopen zoeken we een rustig plekje, 65 km verderop, op een kampplaats en het nationaal park Nahuel Huapi, langsheen het gelijknamige meer.
Op deze fantastische plaats gaan we weer wat knutselen.

Wat we maken is vertrouwelijk,

wat we dachten te maken kan ik wel verklappen, tralies met hoogspanning voor de ramen, vlammenwerpers,... maar zo erg is het nu ook weer niet.

En na de inspanning, de ontspannende inspanning...

Tijdens de nacht van 26-27/02 om 3u40 zit Sandra rechtop in bed en vraagt zich af wat er gebeurd. Mijn hersenen komen al krakend en piepend op gang, de moterhome staat te wiegen.

Wind? Neen, geen geluidje, oorverdovende stilte. Een dier dat zich tegen de moterhome schuurt sluiten we om diezelfde reden ook uit. Ne flauwe plezante die met ons de waggel houdt? Licht aan, rolluikjes omhoog, maar niets te zien.

Een aardbeving, lijkt ons de enige mogelijkheid, het duurt redelijk lang en de camper beweegt nogal fel. Volgens Sandra moeten er nog naschokken volgen. Wakker liggen, luisteren, denken, draaien, woelen en als de slaap uiteindelijk wil terugkeren, inderdaad lichtere naschokken.

s´Morgens vroeg wakker door een sms, het thuisfront is al op de hoogte en ongerust, over waar we zijn. Hier waar wij staan komt het nieuws maar traag door.

De inbraak heeft er dus voor gezorgd dat we nog niet in Chili waren, een geluk bij...

8,8 op de schaal van Richter. De grenzen zijn gesloten voor de toeristen, dus maken we andere plannen. Spijtig voor ons, een ramp voor de inwoners.

Het maken van nieuwe plannen doet ons goed, "de moral" was een beetje laag. De inbraak? De normale reistermijn van 6 maand door? Wat blijven hangen op plaatsen die we al gezien hadden? De vooruitzichten van de vele mooie dingen die te zien zijn scherpen de honger.

We verlaten voor het ogenblik de Andes en gaan landinwaarts, via de "valle encantado"(bekoorlijke vallei),

verder de pampa door. Op een paar dagen zetten we 1000km op de teller, van 30gr en zon naar 15gr en regen en terug naar zon.

Nu kiezen we voor de redelijk goede asfaltbanen, die luxe hebben zelf deze racers niet,

want zelf het cartcircuit is hier van aangestampte aarde.